|
عشق وعرفان 
| ||
|
حرف اول
|
دل خوشم با غزلی تازه، همینم کافی است
تو مرا باز رساندی به یقینم، کافیست
قانعم، بیشتر از این چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت بنشینم، کافیست
گله ای نیست، من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم، کافیست
من همین قدر که با حال و هوایت-گهگاه-
برگی از باغچه ی شعر بچینم، کافیست
فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز
که همین شوق مرا، خوبترینم! کافیست [ یادداشت ثابت - سه شنبه 93/9/26 ] [ 1:16 عصر ] [ سیدمحمدرنگینی ]
[ نظرات () ]
این جا برای از تو نوشتن هوا کم است دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است!
اکسیر من! نه اینکه مرا شعر تازه نیست من از تو می نویسم و این کیمیا کم است
سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است
تا این غزل شبیه غزل های من شود چیزی شبیه عطر حضور شما کم است
گاهی ترا کنار خود احساس می کنم اما چقدر ل خوشی ی خواب ها کم است!
خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست آیا هنوز آمدنت را بها کم است! [ یادداشت ثابت - سه شنبه 93/9/26 ] [ 1:15 عصر ] [ سیدمحمدرنگینی ]
[ نظرات () ]
تو از اول سلام ات پاسخ بدرود با خود داشت اگرچه سحر صوتت جذبه «داوود» با خود داشت
بهشتت سبزتر از وعده ی شداد بود اما -برایم برگ برگش دوزخ «نمرود» با خود داشت
ببخشایم اگر بستم دگر پلک تماشا را که رقص شعله ات در پیچ و تابش دود با خود داشت
«سیاوش» وار بیرون آمدم از امتحان گرچه -دل «سودابه» سانت هرچه آتش بود با خود داشت
مرا با برکه ام بگذار دریا ارمغان تو بگو جوی حقیری آرزوی رود با خود داشت [ یادداشت ثابت - سه شنبه 93/9/26 ] [ 1:14 عصر ] [ سیدمحمدرنگینی ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ  |
